تادیب

خری دیدم لنگان و زار٬عرعر می نمود و بانگ و جار 

بگفتم من از روی عقل و هوش:ای خر نادان چون فتادی از جنب و جوش 

گویا از خریت حزینی یا که درد صد تازیانه بس بدیدی 

چرا می کنی ئو ئو و عرعر چرا٬سرگرانم بردی خرا 

بگفتا بگشتست خشمم فزون نارم طاقت این مردمون 

من خرم جدم خر است٬وآنکو آدم است جهلش بد است٬ندانم هر چه دانم این بس است 

خر به جد کمر به همت بسته است 

دایما شکر یزدان می کنم٬با هر قدم با هر نگاه کار مردان می کنم 

خلقتم اینگونه است٬دستم از اراده بسته است 

خوری و پوشی و گردی هزار!کی نمودی در حد خود شکر نگار 

من خرم ایقدرم بس است٬هر خلقتی اینگونه است  

های تو ای آدمی حیوان عاقل 

بگذشت عمری و نگشتی انسان کامل