تکرار

گاهی خسته می شویم از همه چیز و همه کس 

از تیک تاکه ساعت تا صدای یک گنجشک  

و قدم زدن یک عابر   

گاه می شکنیم از کوچکترین حادثه 

از زخمی ناچیز 

شاید از نگاه مردم و شاید سنگ روی پیاده رو 

به آسمان می نگریم و می گوییم عجب بخت سیاهی است اقبال ما  

حتی زمانی که محتاج محبت بودیم جز تنهایی هم آغوشی نداشتیم    

 

روزها و شب هایمان می روند و در پی آن جوانی ما 

افکارمان مغشوش و احوالمان پریشان است 

قلبمان آکنده از کینه  

کینه ای که نمی دانیم از کجا و چه کسی است 

و آیا هست؟نیست؟ 

بلندای خیالمان می شکند، باران بر سرمان گویا رگبار سنگ است 

نسیم صبح، کولاک یخ

حسمان مملو از درد 

گویا روزنه ای نیست که از آن آفتاب بتابد 

و تمامی ندارد شب یلدای تنهایی 

همه چیز و همه کس مبهم اند، خورشید می سوزاند تنم را  

چقدر دنیا منفور است 

و تکرار طولانی نفس های بی حس آکنده از حسرت های ممتد 

به راستی پاهایم می لغزد 

و نمی فهم چگونه راه می رود دلقک  

روی طناب با لرزش امواج نگاه ها

و چرا می خندد  

آیا خسته نمی شود درخت از هیاهوی پرندگان 

چرا هستم من 

و چرا باید باشم...   

 

و دیگر بار روزی می رسد که گویا  

هرگز اندوهگین نبودم 

با خود می گویم و می خندم 

گویا خوشبخت ترین موجود هستی ام 

غم هایم را به دست فراموشی می دهم 

و خوشحالم 

و می بینم کسانی را که دوستم دارند و نگاه گرمشان بر کویر سرد دلم جوانه می زند 

دوست دارم بمانم و شاد باشم و دست در دست معشوقم  

کوه غم را بخراشم 

و بر اوج دلسردی هایش به پهنه ی گیتی بنگرم 

ناخواسته شکر گویم  

و بگیم با من بمان 

و  

قلب شکسته ام را ترمیم کن با لبخند لاله گونه ات 

بساز با من با همه ی کاستی ها که مرا نیز رنجور می کند 

بمان و عشقت را نثارم کن 

ببین لبان خشکیده ام را  

 

و بدان پوسیده ام در این فضای غم آلود 

مرحمم باش 

من دیگر مجال خنده ای نمی بینم 

چاره چیست؟ 

باید گذشت از مرز حقیقت 

پا در وادی امنی نهاد 

که می ترسد از ان هر آن که با حسد قلبش را مملو کینه کرد 

دوستت دارم 

 

دوستت دارم از تمام گذشته ی تنهایی ها 

و صد هیف است که تو را نیز مانند شادی هایم از دست بدهم